Boekhout van Solinge,
Tim (1996), Cannabis in Frankrijk. In: Peter Cohen & Arjan Sas (Eds.)
(1996), Cannabisbeleid in Duitsland, Frankrijk en de Verenigde Staten.
Amsterdam: Centrum voor Drugsonderzoek, Universiteit van Amsterdam. pp.
121-122.
© Copyright 1995 Tim Boekhout
van Solinge. All rights reserved.
Nabeschouwing
Tim Boekhout van Solinge
In dit rapport is een overzicht gegeven van de situatie
met betrekking tot cannabis in Frankrijk. Het onderwerp werd gecompliceerd
door het feit dat de wet geen onderscheid maakt tussen de verschillende
soorten drugs. Hierdoor konden niet altijd specifieke gegevens over cannabis
worden gevonden, zoals bijvoorbeeld het aantal veroordelingen voor het
gebruik/bezit van cannabis.
In hoofdstuk 1 is duidelijk geworden
dat, in tegenstelling tot vaak wordt gedacht, slechts een zeer klein deel
van de cannabis op de Franse markt afkomstig is uit Nederland. Het gros
van de cannabis bestaat uit Marokkaanse hasjiesj en deze komt meestal
direct (via Spanje) naar Frankrijk.
De beschikbare prevalentiecijfers met betrekking tot het gebruik van cannabis
willen onderling nogal eens verschillen. Ondanks deze beperking wordt
wel duidelijk dat cannabisgebruik geen marginaal verschijnsel is binnen
de Franse samenleving, vooral niet onder de jeugd. Volgens verschillende
kwalitatieve studies die zijn uitgevoerd in wooncomplexen (cités)
van verschillende voorsteden, is het gebruik van cannabis onder de jeugd
hier een wijdverbreid verschijnsel.
Het officiële beleid met betrekking tot cannabis is streng: geen
enkel gebruik wordt getolereerd. In de provincie wordt dit inderdaad vaak
niet getolereerd, in de steden is de situatie geheel anders, zowel van
de zijde van de politie als van de zijde van het openbaar Ministerie.
De relatie tussen Nederland en Frankrijk wordt al enige tijd vertroebeld
door het drugsvraagstuk. Dit is vooral een probleem voor Nederland, omdat
het vaak wordt bekritiseerd door Frankrijk. Nederland zou een te laks
beleid voeren door toe te staan dat zijn bevolking zich drogeert en Nederland
zou te weinig doen ter bestrijding van de drugshandel. In Frankrijk wordt
Nederland daarom wel eens de drugs-supermarkt van Europa genoemd.
Omdat er zo vaak Franse kritiek is op het Nederlandse drugsbeleid (zoals
weer bleek tijdens de onderhandelingen om het akkoord van Schengen), bestaat
in Nederland wel eens de indruk dat 'alle' Fransen tegen het Nederlandse
drugsbeleid zijn. Deze indruk wordt nog versterkt als Franse burgers in
Nederland komen demonstreren, zoals vorig jaar het geval was toen uit
Noord-Frankrijk een groep Fransen hiervoor naar Rotterdam kwam.
Een aanzienlijk deel van de publieke opinie is misschien ook wel tegen
het Nederlandse drugsbeleid, maar hierbij moet niet worden vergeten dat
men slecht is geïnformeerd over drugs. Aangezien er in Frankrijk
geen formeel onderscheid wordt gemaakt tussen soft- en harddrugs, maken
Fransen dit onderscheid ook niet altijd. De meeste jongeren maken dit
onderscheid wel, maar de vorige generatie (hun ouders) lang niet altijd.
Wat men in Nederland niet zo vaak hoort, is dat er in Frankrijk veel kritiek
is op het Franse drugsbeleid. In eerste instantie richtte deze kritiek
zich op het beleid, of het ontbreken daarvan, ten aanzien van de verslavingsproblematiek.
Tegenwoordig staat ook het 'cannabisbeleid' (of beter gezegd het feit
dat cannabis nog steeds strafbaar wordt gesteld) aan kritiek bloot.
Ondanks al deze voor Nederland schijnbaar positieve ontwikkelingen, is
er op politiek niveau in Frankrijk nog steeds weinig beweging te bespeuren.
De uitspraken van president Chirac, premier Juppé en Minister van
Binnenlandse Zaken Debré voorspellen wat dat betreft niet veel
goeds.
Een structureel probleem lijkt te zijn dat men in Frankrijk nog steeds
slecht is ingelicht, of slecht wordt ingelicht over de Nederlandse situatie.
Dit is jammer, want vooral op lokaal niveau, zo bleek tijdens gesprekken
en interviews, is men hier wel in geïnteresseerd. Soms omdat men
van mening is dat het Nederlandse beleid pragmatischer is, soms omdat
men denkt dat in Nederland de drugsproblematiek groter is dan in Frankrijk.
Men wil dan wel weten hoe Nederland met het probleem omspringt. Nederland
doet er wel veel aan zijn beleid in den vreemde uit te leggen, maar tegen
(bijvoorbeeld) cijfers volgens welke de drugsprevalentie in Nederland
lager is dan in Frankrijk, wordt met ongeloof aangekeken.